بنام انکه مارا افرید وبه ما درک وفهم و بیان داد تا ان چیزی که در تفکر ما وجود دارد بیان کنیم

بنام انکه سرچشمه تمام دوست داشتن است

بنام نامی الله

از امروزی می نویسم که دیروز ارزویش را داشتم امروزی که دیروز دوست داشتم در تمام لحظه های تنهایی ناگهان از در صدای زربی

بلند شود با خود بگویم کیست دوستی از دیار مهربانی ناگهان صداییی از در امد که با اهنگ خاصی صدایش به گوش میرسیدبا

خود گفتم دوباره غم یا.... با حسی غریب به سوی در حرکت کردم ترسی در وجودم بود نمیتوانستم در را باز کنم حس عجیبی بود

تمام ذهنم پرشد از کلمه ایی به نام شاید .

باخود میگفتم شاید غم شاید تنهایی شاید درد ولی تنهایی که در خانه بامن بود خیلی ترسیدم چون یا غم پشت در بود یا درد

نمیدانستم در را باز کنم یا نه صادقانه بگویم میترسیدم هم از غم هم از درد ولی انها که تا دیروز با من بودند یعنی دوباره برگشتند

تا .....نه خدای من دیگر خسته ام از این همه دردوغم ناگهان ارزویی کردم با خود گفتم خدایا ای کاش همانی باشد که دیروز ارزوی

دیدنش را داشتم بازهم ذهنم گفت شاید او باشد شاید غم باخود گفتم ای کاش اوباشد ولی شاید خدایا در را باز کنم یا نه ناگهان

متوجه شدم که دیگر صدای در نمی اید ترسیدم با خود گفتم اگه او باشدو برود چه کنم  لحظه ای صبر کردم باخود فکر کردم ناگهان

دوباره شاید گفت شاید  دردو غم باشد ولی من با خود گفتم اگر او باشد که روزی ارزویش را کردم دیگر از صدای در نخواهم ترسید 

دیگر غم و درد و تنهایی با من نخواهد بود به در نگاهی کردم ونزدیک شدم نمی دانم چرا دستانم می لرزد شاید از روی خوشحالی

شاید از روی ترس نمیدانم ولی تصمیم گرفتم در را باز کنم در را با تمام ترسی که داشتم باز کردم  کسی نبود ناگهان دیدم سلامی

ناراحت کنار دیوار ایستاده بود از او پرسیدم چرا ناراحتی گفت من جواب همان سلامی هستم که تو هر روز و شب به یک دوست

می فرستادی وارزوی جوابی داشتی  من  جواب همان سلامم که تو از ته دل میفرستادی من سلامی هستم از دیار دوست

دوستی که ارزویت بود دوستی که روز وشب دوست داشتی یه روز دنیارو برای با او بودن بدی  دیگر دستانم از لرزش نمی افتاد

خوشحال بودم وخدا راشکر میگفتم همان جا با خدا پیمان بستم گفتم خدا یا زندگی را با او دوست دارم بدون او مرگ را ارزو خواهم

کرد بعد سلام را به خانه دعوت کردم از او خواهش کردم که به عنوان یک محبت واقعیی از دیار دوست با من هم خانه شود تا خود

دوست را ببینم ولی سلام شرطی داشت او گفت که باید تا لحظه ی مرگ او را فراموش نکنی  همیشه به یاد او زندگی کنی وتمام

زندگیت را فدای او کنی من تمام شرطهای اورا قبول کردم واو با من هم خانه شد تا روز دیدار یار از روز دیدار یار دیگر غم و تنهایی

ودرد دیگر جایی در خانه من ندارن من اینک دوستی دارم که بایادش زندگی خواهم کرد تا روزی که دستانش برای همیشه برای

دستان من باشد  با گرمی دستان او زندگی خواهم کرد.

به امید ان روز زندگی خواهم کرد